หลายคนอาจจะยังไม่รู้ว่าภาษาอังกฤษในปัจจุบันมี 2 แบบที่ใช้กันทั่วโลกคือ “ภาษาอังกฤษ อเมริกัน” และ “ภาษาอังกฤษฉบับบริติช” และแม้บางคนอาจจะเคยได้ยินมาก่อนแต่ไม่มั่นใจว่าทั้ง 2 แบบมีความแตกต่างกันอย่างไร เพราะเข้าใจมาโดยตลอดว่าภาษาอังกฤษมีเพียงแค่แบบเดียวเท่านั้น วันนี้เราดูกันว่าภาษาอังกฤษทั้ง 2 แบบ นั้นมีความแตกต่างกันตรงไหน รวมถึงหลักการสังเกตง่าย ๆ ที่ทุกคนนำไปใช้ได้จริง ๆ กันได้บ่อยว่ามีส่วนไหนกันบ้าง  

3 ความต่างที่บ่งบอกถึงภาษาอังกฤษ อเมริกันหรือภาษาอังกฤษบริติชได้ชัดที่สุด

ปัญหาการสื่อสารภาษาอังกฤษกลายเป็นเรื่องโลกแตกง่าย ๆ หากยังไม่สามารถแยกสำเนียงอังกฤษ อเมริกันจากบริติชไม่ออก เพราะทำให้เกิดปัญหาความเข้าใจผิดตามมาแน่นอน ดังนั้นเพื่อความมั่นใจในการสื่อสารไม่ว่าจะเป็นพูด อ่าน เขียนและฟังมากที่สุด แนะนำทริคแยกทั้ง 2 สำเนียงออกจากกันให้ง่ายมากที่สุด ด้วยข้อสังเกตง่าย ๆ ดังนี้

ความแตกต่างเรื่องคำศัพท์ (Vocabulary)

เริ่มต้นกันด้วยคำศัพท์โดยส่วนนี้จะมีความแตกต่างกันอย่างมาก และในปัจจุบันเรายังได้ยินและใช้กันบ่อย ๆ โดยไม่รู้เลยว่าศัพท์ที่ใช้เป็นภาษาอังกฤษจากไหน โดยศัพท์ที่เราเคยเห็นและได้ใช้กันบ่อย ๆ คือ

บริติช                                        อเมริกัน

Lift = ลิฟต์                                  Elevator = ลิฟต์

Rubber = ยางลบ                       Eraser = ยางลบ

Taxi = รถแท็กซี่                           Cab = รถแท็กซี่

Garden = สวน                            yard = สวน

ไวยากรณ์แตกต่างกันชัดมาก (Grammar)

ส่วนที่ 2 ที่เราจะได้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างอังกฤษแบบอเมริกันและภาษาอังกฤษแบบบริติชคือ รูปแบบของไวยากรณ์ เพราะทั้ง 2 แบบจะมีความแตกต่างกันมากให้เห็นอย่างเช่น ภาษาอังกฤษแบบบริติช ซึ่งเปรียบเสมือนต้นแบบของภาษาอังกฤษ มักจะใช้ Past Perfect tense ในขณะที่ทางด้านอังกฤษอเมริกันจะใช้ Past Simple tense เช่น

• แบบบริติช: I have just had breakfast.

• แบบอเมริกา:  I Just had breakfast.

การออกเสียงเวลาพูดคุยจะแตกต่างกัน (Pronunciation)

อีกหนึ่งจุดที่ช่วยให้สามารถแยกภาษาอังกฤษทั้ง 2 แบบออกจากกันได้ง่ายมากที่สุดคือ การจับการออกเสียงของคนที่เราสนทนาด้วย โดยจะมีความแตกต่างกันชัดเจน อย่างเช่น

•  ตัวสระ a ถ้าเป็นบริติชจะออกเสียง “อา” เช่น fast (ฟาสท์), Can’t (ค้านท์) เป็นต้น แต่ถ้าเป็นอเมริกันจะออกเสียง “แอ” เช่น fast (แฟสท์), Can’t (แค้นท์)

•  คำศัพท์ตัวอักษร ue, ew ถ้าเป็นบริติชจะออกเสียง “อิว” เช่น Due (ดิว) แต่ถ้าเป็นอเมริกันจะออกเสียง ดู (Due)

•  ตัวอักษรผสมระหว่าง T กับสระหรืออักษร L หรือ R ถ้าเป็นบริติชจะออกเสียง “ท” เช่น Better (เบทเท่อะ) ส่วนอเมริกันจะออกเสียง “ด” เช่น Better (เบทเด่อะ)

• เสียง R ที่อยู่ระหว่างตัวอักษรหรือท้ายคำ ส่วนของบริติชจะไม่ออกเสียง rpart (พาท) ส่วนอเมริกันจะออกมาเสียง r เช่น rpart (พารท)

สิ่งที่ได้หลังรู้ถึงความต่างของภาษาอังกฤษทั้ง 2 แบบมีประโยชน์ต่อการนำไปใช้งานโดยตรง

ไม่ว่าจะเป็นภาษาอังกฤษ อเมริกันหรือแบบบริติชแท้ ๆ เราสามารถแยกออกจากกันได้ไม่ยาก หากมีทริคที่ดีช่วยให้จับจุดได้ง่าย โดยอย่าลืมว่าภาษาอังกฤษไม่ว่าจะเป็นแบบบริติชดั้งเดิมแท้ ๆ หรือมีพัฒนามากขึ้น รวมถึงแบบอเมริกัน มีความสำคัญในการติดต่อสื่อสารในชีวิตประจำวันของเราอย่างมาก ดังนั้นการเรียนรู้ไว้และเข้าใจถึงความแตกได้ย่อมส่งผลดีต่อตัวเราเองโดยตรงทันที